Review: Kirby Air Riders – complexiteit in zijn eenvoudigheid

Nintendo kwam eind vorige maand met Kirby Air Riders voor de Nintendo Switch 2. Wat “concurrentie” betreft heeft het best pittig, maar weet de game dan toch zijn stempel te drukken?! Je leest het in de review!

Eenvoudig, maar niet simpel

Kirby games staan erom bekend dat ze vanaf het moment dat je ze start ook meteen toegankelijk is. Of dat nu voor die die hard gamer is of voor het kleine broertje of zusje en of het nou een platformer is of een racegame als Air Riders.

In Kirby Air Riders bestuur je een voertuig die de “Machine” wordt genoemd. Elk personage heeft zijn eigen gekozen Machine die elk hun voor en nadelen met zich meebrengen. Zo is de ene wat lichter, zodat deze sneller is en hoger kan vliegen en is er een die niet kan driften, maar juist weer heel snel is.

Het opmerkelijke aan deze racegame is dat je jouw Machine niet zelf naar voren hoeft te “duwen”, want dit gaat helemaal automatisch. Je hoeft eigenlijk alleen maar de bochten te nemen, power-ups te pakken, te gebruiken en eventueel je boost-knop te gebruiken (die overigens bij een bepaalde Machine ervoor zorgt dat je bochten haar strak kunt nemen).

Het vreemde hiervan is dat de knop voor het remmen ook de knop is om power-ups te pakken en te gebruiken. Dit brengt als het ware een ongemakkelijke feature naar de game en dat is dat je rekening moet houden met welke power-ups je de bocht doorgaat en of je die bocht ook kunt gaan proberen te nemen zonder de remknop te gebruiken. Immers bestaat de kans dat je ongewild de power-up gebruikt. Of dat je een power-up wil pakken en dat je voertuig dan ineens een stuk minder snel is. Was het echt niet mogelijk om daarvoor een van de overige knoppen voor te gebruiken?

Duidelijk menu

Waar de game overigens ook in eenvoud in schittert, is het menu. Je hebt drie verschillende modi, namelijk standaardraces, top-down races en City Trial. Als je van een leuke arcade racegame houdt dan zal je ongetwijfeld de eerste modus het vaakst spelen.

Het is de modus die je het meest doet denken aan die vele concurrenten, maar door eerder genoemde controls, in combinatie met de chaos die deze game kent en het feit dat spelers die achteraan staan niet zoveel geholpen worden een toch aanvoelt als een totaal andere game.

Bovendien zijn er tal van tracks te ontdekken en kloppen deze tot de kleinste details. Ze bieden niet alleen variatie (van tracks in de ruimte tot uitgerekte weilanden), maar ook bijzonder goed ontworpen. Elk circuit biedt daarmee zijn eigen uitdagingen en daardoor biedt het voor sommige Machines juist weer interessante opties.

Daarnaast brengt deze game gewoon in alle modi ongekende chaos. De power-ups zijn vaak groter dan groots en vuurballen, electrische stromen en meer vliegen dan ook om je oren. Het mooie van deze game is dat ondanks dit alles het geheel gewoon super soepel draait!

>Super Smash in de City!

De andere modus is misschien wel voor de bunny hoppende slide-cancellende Fortnite spelers onder ons, namelijk City Trial. In deze modus moet je eerst zoveel mogelijk statische power-ups (snellere Machine, betere boost, meer HP en dergelijke) verzamelen om ze daarna in een potje free-for-all/ Battle Royale te gebruiken.

Je zult namelijk zoveel mogelijk vijanden moeten zien te verslaan en de overige 15 spelers zullen dat uiteraard ook proberen te doen. Wanneer een vijand jouw of jij bij een vijand alle HP weet te verwijderen, zal degene niet alleen zijn power-ups verliezen, maar ook de Machine zelf en moet je ook nog een nieuwe weten te scoren.

Om de chaos nog completer te maken, gebeuren er op het zwevende eiland allerlei willekeurige gebeurtenissen. Zo zijn er bekende eindbazen die even stennis komen schoppen, maar kan er ook een meteoriet neerstorten. Zodra de timer afgaat, zullen alle statistieken worden verzameld en volgt er nog een korte mini-game waarin de definitieve winst beklonken kan worden.

Alles bij elkaar in de singleplayer

De twee eerder genoemde modi komen, samen met de top-down races, tot een geheel die zich de singleplayer vormt. De top-down races zijn eigenlijk de standaardraces, maar dan in een mini-variant. De races duren rond een minuutje lang en brengen de chaos uit de overige versies met zich mee. Vooral in handheld modus was dit soms wel een beetje onoverzichtelijk en was de race al afgelopen voor ik er soms erg in had.

In de paar uur durende campagne verzamel je, net als in City Trials, verschillende power-ups nadat je diverse uitdagingen bent aangegaan. Het nadeel hiervan is dat het begin echt super langzaam op gang komt en dan bedoel ik niet het verhaal, maar jouw Machine. Het voelt daarin soms alsof je met vier lekke banden over het wegdek rijdt. Al is het misschien een beetje scheve vergelijking, aangezien de Machines over de weg zweven.

Een vermakelijk partygame!

Kirby Air Riders is al met al een zeer vermakelijke, maar wel chaotische partygame. De races zijn vermakelijk en gevarieerd, maar brengen ook wel een chaos met zich mee die je nog nooit eerder in een dergelijke racegame hebt gezien. Daarbij is het ook wel lekker dat de potjes niet zo erg lang duren, want het zorgt ervoor dat deze game ideaal is als je even ergens een half uurtje niks te doen hebt!

Het enige minpunt wat aan het einde toch wel vermeld moet worden, blijft toch de te simpele besturing. Hoewel het aan de ene kant juist heel recht toe recht aan voelt, zorgt het er wel voor dat de keuzevrijheid flink wordt beperkt. Sakurai heeft aan de ene kant laten zien dat hij met meer budget een nog betere game weet te maken dan het uit 2003 stammende Kirby Air Ride blijft het toch tegen dezelfde punt worstelen.