Dragon Age: The Veilguard is de nieuwste toevoeging aan BioWare’s fantasyfranchise. Ondanks pogingen om een eigen plek te vinden in het RPG-landschap, voelt het als een game die te veilig speelt, zonder iets echt unieks te brengen.
Verhaal: Bekend, maar niet memorabel
Het verhaal draait om Rook, die de taak heeft om Solas te stoppen bij zijn poging om de Veil te vernietigen, een mystieke barrière die gevaarlijke elvengoden gevangen houdt. Het plot leunt zwaar op het “einde-van-de-wereld”-trope zonder daar een unieke draai aan te geven. In vergelijking met andere games in de RPG-genre die een interessante draai weten te geven aan het verhaal door het bijvoorbeeld persoonlijk te maken, interessante relaties te bouwen met andere personages of door het juist kleinschalig te houden. Het verhaal van Dragon Age: The Veilguard voelt voorspelbaar, alsof het meer gericht is op het afvinken van standaard verhaalelementen dan op het bieden van iets fris of vernieuwends. Dit is ook te merken aan het dialoog.
Een van de meest teleurstellende aspecten van de game is de dialoog. Deze voelt vaak stijf en ongeïnspireerd, alsof het schrijfteam meer gefocust was op het volgen van een vooraf bepaald sjabloon dan op het creëren van echt boeiende interacties. Hoewel “veilig spelen” niet per se slecht is, leidt het hier tot een saaie ervaring die de emotionele connecties en memorabele momenten mist. Ik vind dit erg jammer voor de fans, omdat BioWare zeker in staat is om iets interessants en memorabels te maken.
Graphics: Een fantasiewereld die aangenaam oogt
Visueel weet The Veilguard een fantasy-esthetiek neer te zetten die mooi binnen de setting past. Persoonlijk vind ik de artstyle aantrekkelijk, met omgevingen die rijk en levendig aanvoelen, van uitgestrekte bossen tot oude ruïnes. Het is duidelijk dat er zorg is besteed aan het ontwerpen van de wereld, dit zorgt ervoor dat ik graag de omgevingen verken tot op het kleinste detail.
Toch zijn de graphics niet baanbrekend. Vergeleken met andere RPG’s, zelfs sommige van de vorige generatie, schiet The Veilguard tekort. Hoewel het de fantasysfeer goed weet vast te leggen, verlegt het niet de grenzen van wat visueel mogelijk is. Het ziet er mooi uit, maar het zal je niet versteld doen staan.
Gameplay: Functioneel maar vergeetbaar
De gameplay in The Veilguard is prima, maar (net zoals de graphics) niet baanbrekend. Het doet wat het moet doen, met een mix van verkenning, gevechten en interacties met je party zoals je van een game verwacht. Toch voelt het niet als een vooruitgang voor de serie. Het lijkt erop dat de mechanics bekende paden bewandelen in plaats van te vernieuwen.
De gevechten zijn een gemengde ervaring. Ze doen me denken aan de Batman: Arkham-reeks of Shadow of Mordor, maar de traagheid van de combat in The Veilguard maakt het minder boeiend. Het partysysteem, waarbij je commando’s kunt geven aan je team (zoals in Mass Effect), is interessant en voegt enige strategische diepgang toe. Nieuwe vaardigheden ontgrendelen voor jezelf en je partyleden kan tof zijn, maar de gehele flow van de gevechten mist de snelheid en soepelheid van de genoemde games. Dat betekent niet dat Dragon Age: The Veilguard een exacte kopie had moeten zijn, maar ik vind wel dat je moet begrijpen wat een bepaald concept succesvol maakt voordat je het probeert te imiteren.
Herspeelbaarheid: Een gebrek aan aantrekkingskracht
Het grootste probleem met The Veilguard is het gebrek aan aantrekkingskracht om terug te komen. Hoewel de game technisch goed is en momenten van charme heeft, doet het weinig om me na de eerste speelsessies vast te houden. Het is geen slechte game, maar het worstelt om je aandacht vast te houden. Vaak vond ik mezelf iets anders willen spelen in plaats van weer terug te keren naar de wereld van The Veilguard.
Dit gebrek aan betrokkenheid is niet per se een tekortkoming in het ontwerp van de game; het kan simpelweg zijn dat het niet voor mij gemaakt is. Voor spelers die innovatie of baanbrekend verhaal in hun RPG’s zoeken, kan deze game wat teleurstellend aanvoelen.
Conclusie: Een middelmatig fantasy-avontuur
Dragon Age: The Veilguard is geen slechte game, het is gewoon een weinig opmerkelijke game. De artstyle en wereldontwerp creëren een uitnodigende fantasysetting, en het partysysteem voegt wat tactische diepgang toe aan de gevechten. Maar met de trage combat en het gebrek aan boeiende vernieuwing, worstelt het om op te vallen in een al overvolle RPG-markt.
Voor hardcore fans van de Dragon Age-reeks kan The Veilguard nog steeds het proberen waard zijn. Nieuwkomers of spelers die op zoek zijn naar een RPG die echt grenzen verlegt, is het misschien beter om verder te kijken of te wachten op een uitverkoop.
