Monster Hunter Wilds is de eerste Monster Hunter-game die volledig ontwikkeld is voor de huidige generatie consoles. De game voelt dan ook als een natuurlijke opvolger van Monster Hunter World, wat zowel positief als negatief is. Persoonlijk heb ik altijd een grote interesse gehad in Monster Hunter. De gameplay-loop, het verzamelen van betere wapens en gear om steeds sterkere monsters te verslaan, is iets wat me enorm aanspreekt. Toch had ik moeite om echt in de serie te komen en ben ik geen groot fan van alle games in de reeks. Mijn favoriete game blijft Monster Hunter Generations Ultimate op de Switch, omdat die game voor mij het beste klikt.
Mijn twijfel over Monster Hunter Wilds kwam vooral voort uit het feit dat ik geen grote fan was van Monster Hunter World. Daarom was ik benieuwd of deze nieuwe titel mij wél zou overtuigen.
Een verhaal dat snel vergeten wordt
Het verhaal van Monster Hunter Wilds is simpel en vooral bedoeld als een manier om de speler de mechanics van de game te leren. Je volgt Nata, een personage dat ontsnapt nadat een monster zijn dorp heeft aangevallen. De guild stuurt je eropuit, en gaandeweg kom je nieuwe personages, locaties en natuurlijk monsters tegen.
Op zich is het niet erg dat het verhaal slechts een middel is om de gameplay te ondersteunen, veel andere games doen dit ook. Toch voelt het voor mij als een gemiste kans. Monster Hunter heeft een enorme catalogus aan unieke en indrukwekkende monsters, en daar had veel meer mee gedaan kunnen worden qua storytelling. Misschien is het gewoon niet de focus van de game, maar als iemand die storytelling waardeert, vond ik dit erg teleurstellend.
Grafisch wisselvallig
Grafisch gezien laat Monster Hunter Wilds een gemengd gevoel achter. Er zijn zeker indrukwekkende elementen: de armor en wapens zien er fantastisch uit, het eten is heerlijk gedetailleerd en de monsters zijn, zoals altijd, prachtig ontworpen. De designs blijven indrukwekkend en de klassieke Monster Hunter-stijl is duidelijk aanwezig.
Toch word ik minder enthousiast van de realistische artstyle. Dit was iets waar ik in Monster Hunter World ook geen fan van was, en dat gevoel blijft hier overeind. Sommige personages zien er goed uit, maar velen komen levenloos over. Ook viel het me op dat sommige omgevingen lage kwaliteit textures hebben, vooral tijdens langzamere momenten in de game. Tijdens gevechten merk je hier minder van, omdat je dan gefocust bent op het monster, maar zodra je de tijd hebt om rond te kijken, valt het des te meer op. Misschien ligt het aan de performance mode, maar ik betwijfel of het verschil met de fidelity mode zo groot is.
De performance zelf was gelukkig goed! Tijdens de beta had ik zorgen over de framerate, maar in de volledige game draait alles soepel. Dit kan verschillen per platform; ik speelde de game op PlayStation 5. Dus ik kan niet spreken over de performance op PC en Xbox.
Gameplay: bekend, maar met een paar nieuwe twists
Qua gameplay krijg je precies wat je van een Monster Hunter-game verwacht: je trekt eropuit, vecht tegen een monster, achtervolgt het als het vlucht, en blijft doorgaan tot het verslagen is. Die gameplay-loop blijft erg tof en het gevoel van overwinning na een lange strijd is nog steeds aanwezig.
Monster Hunter Wilds introduceert een paar nieuwe elementen, zoals de Seikret, een companion waarmee je sneller over de map reist. Je kunt dit vergelijken met de Palamute uit Monster Hunter Rise, maar met een extra functie: je kunt een wapen opbergen in je Seikret en tijdens een gevecht wisselen. Persoonlijk gebruikte ik dit niet veel. De Seikret is handig voor verplaatsing van areas, maar tijdens combat vond ik het eerder storend.
Een andere toevoeging is de SOS flare, waarmee je andere spelers kunt oproepen om je te helpen bij een jacht. Dit is een leuke functie, vooral voor spelers die graag in co-op spelen. Zelf geniet ik meer van een singleplayer-ervaring in Monster Hunter, dus ik heb er geen gebruik van gemaakt, maar ik kan me voorstellen dat het helpt om spelers samen te brengen.
De combat voelt grotendeels vertrouwd, maar er zijn wel een paar veranderingen. De game introduceert Focus Mode, waarmee je aanvallen preciezer kunt richten en guarding makkelijker wordt. Daarnaast laat het je de wonden van een monster zien, waar je extra schade kunt doen.
Wounds zijn ook een nieuwe gameplay mechanic. Tijdens gevechten krijgen monsters wonden, en als je ze blijft aanvallen, worden ze erger, waardoor je meer schade doet. Dit is een gaaf concept, omdat het een strategisch element toevoegt aan gevechten.
Te weinig uitdaging
Een van mijn grootste teleurstellingen met Monster Hunter Wilds is het gebrek aan uitdaging. Ik had het gevoel dat ik nauwelijks hoefde te bereiden voordat ik op jacht ging. Voorbereiding is normaal een belangrijk onderdeel van de reeks, en dat miste ik hier.
Daarnaast waren de jachten zelf vrij eenvoudig. Ik kon monsters snel vinden en verslaan, en hoefde me weinig zorgen te maken over de time limit. Misschien wordt de game pas echt uitdagend in de late game, maar in mijn ervaring was er weinig balans. Dit is jammer, want uitdaging hoeft niet pas na tientallen uren te komen. Een game als Monster Hunter Generations Ultimate had die balans wel, en ik had gehoopt dat Wilds dat ook zou hebben.
Conclusie
Ondanks de tekortkomingen is Monster Hunter Wilds een goede game. Het heeft een aantal gebreken die ik liever anders had gezien, zoals het zwakke verhaal, de wisselvallige graphics en het gebrek aan uitdaging, maar er is zeker plezier te vinden.
Wat Wilds goed doet, is dat het een beginnersvriendelijke ervaring biedt. Ik kan zien hoe dit nieuwe spelers introduceert aan deze grote en geliefde reeks, en als dat lukt, ben ik blij. Voor ervaren Monster Hunter spelers kan het echter aanvoelen als een stap terug qua uitdaging en diepgang.
Al met al is Monster Hunter Wilds een prima, maar veilige evolutie van de serie. Als je op zoek bent naar een toegankelijke instap in de franchise, is dit een uitstekende keuze. Maar als je een uitdagende, diepgaande Monster Hunter ervaring zoekt, zul je misschien iets missen.
