Het relatief onbekende Koreaanse ShiftUp heeft van Sony de kans gekregen om hun eerste consolegame uit te brengen. De ontwikkelaar maakte eerder de mobiele game Destiny Child. Of de ontwikkelaar er goed aan heeft gedaan om zo’n stap te maken, lees je in deze review van Stellar Blade!
Weinig tot de verbeelding overlaten
Waar wij Westerlingen nogal preuts over komen met de personages in de games, hebben Aziatische ontwikkelaars geen moeite om net even wat meer te laten zien.
Er is al veel geschreven over wat Stellar Blade’s hoofdpersonage om het lijf heeft (of juist niet) en hoewel de ontwikkelaar daar al een beetje op terug is gekomen, heb ik het gedurende het spelen van de game ook niet echt als storend ervaren.
Ik kan me herinneren dat er ooit bij Dead or Alive zelfs de mogelijkheid bestond om de voorgevel van de dames te laten bewegen met de joysticks, dus wat dat betreft moet er wel iets heel grofs gebeuren om dat nog te kunnen overtreffen.
Einde van de wereld
In Stellar Blade stap je in de schoenen van de eerder genoemde Eve, die lid is van de zevende Airborne Squad, die aan het begin van de game op weg is naar aarde om de allesbepalende laatste strijd met de Naytiba uit te voeren.
Helaas loopt dit alles behalve soepel en wordt het offensief zelfs zo erg gecounterd dat Eve er met hulp van Adam ternauwernood weet te overleven. Al haar vriendinnen en mede soldaten hebben de strijd niet overleeft, maar de Naytiba dus wel.
Hoewel ze erg graag wraak wil, ziet Eve ook in dat ze wel wat meer hulp kan gebruiken. Adam stelt haar voor om naar de laatste stad van de mensheid te gaan, genaamd Xion en suggereer dat ze wellicht wel wat voor elkaar kunnen betekenen.
Dit is pakweg de eerste drie à vier uur van Stellar Blade, waarin je eigenlijk kennis leert maken met wat de actie-avonturen game voor je in petto heeft. Zo laat het je de combat leren, maar ook de upgrades die je aan Eve kunt geven, ook wel exospines genoemd.
Een mooie mengelmoes van verschillende genres
Stellar Blade lijkt eigenlijk het meest haar inspiratie uit games als Nier: Automata, Devil May Cry/ Bayonetta en een heel licht vleugje Shekiro (of Rise of the Ronin om een wat meer recentere game te noemen).
Het is namelijk een mix tussen vechten met een zwaard en wapens/ gadgets, met een behoorlijke focus op het counteren door middel van een parry of een perfecte duik.
Vijanden hebben namelijk niet alleen een levensbalk, maar ook een soort staminabalk. Als je vijanden vaak genoeg weet tegen te houden met een parry, zullen ze ook even op adem moeten komen. Hoe vaker je dat doet hoe makkelijker het wordt om ze de genadeklap uit te delen.
De vijanden, beter bekend als de Naytiba, komen in allerlei vormen en maten. Daarnaast zijn er zelfs ook nog alfa-Naytiba en elite. Dat zijn uiteindelijk de tussen en eindbazen die je zult moeten verslaan. Deze maken niet alleen indruk qua gedaante (waarover later meer) maar dit zijn de echte pittige gevechten die de game kent. Overigens niet dat de rest van de game een “walk through the park” is.
Het gevaar met parry zit hem namelijk in de timing, want als je net te vroeg bent, zul je een groot deel van de aanval wel blokken, maar evengoed wel wat schade hebben. Je snapt dat als je te laat bent je echt de volle mep zult krijgen en dan kan het soms erg snel gaan met je levensbalk.
Naast het parry-systeem zal je tot rust kunnen komen in de diverse kampen. Daar kun je jouw vaardigheden upgraden, net als je drone, maar ook je voorraden aanvullen of even lekker zitten om even weer leven/ middelen om je gezondheid te verbeteren aan te vullen. Echter als je dat laatste doet, zullen alle (op de eindbazen na) Naytiba wel weer tot leven komen, dus soms is het wel verstandig om even na te denken of dat wel zo’n goede keuze is. Al kom je niet zo snel meer terug op dezelfde plek, tenzij je echt alle zijmissies ook nog gaat volbrengen.
Aanpassen aan eigen stijl
Hetgeen Stellar Blade leuk blijft houden, is de zeer uitgebreide upgrade mogelijkheden die het aanbiedt. Je kunt niet alleen je aanvallen sterker maken, maar ook je extra abilities upgraden, maar ook natuurlijk je survival opties uitbreiden en het je zelf allemaal net iets makkelijker maken.
Daarnaast heb je ook nog een drone tot je beschikking die je kunt upgraden, net als de exospines die je eerst moet ontgrendelen en daarna ook nog kunt verbeteren. Daardoor voelt de combat eigenlijk altijd heel vers aan. Ik betrapte me er af en toe zelfs op dat ik bepaalde foefjes soms even vergat en het weer extreem gaaf vond als ik die weer toe paste.
Het is maar goed dat je er in de menu’s een uitgebreid menu staat waarin al je moves en extra krachten en de daarbij behorende moves tot je beschikking hebt, want het is echt ontzettend divers en je kunt daar op een gegeven moment nog een wapen aan toevoegen en diverse soorten gadgets, waaronder een mini mijn en een schokgranaat om vijanden op afstand te houden.
Er zijn eigenlijk weinig momenten dat je zult denken dat het aanvoelt als veel van hetzelfde. Uiteindelijk betrapte ik mezelf er wel vaak op dat ik wel dezelfde dingetjes uitvoerde/ gebruikte, maar dat was meer omdat ik me daar gewoon het lekkerst bij voelde. Of ook soms gewoon omdat ik weer even niet gezien had dat ik bepaalde powers alweer had vrijgespeeld.
Onheilspellende wereld
Qua design biedt Stellar Blade een wereld waarin je kunt zien dat de mensheid aan de korste eind getrokken lijkt te hebben. Hoewel de wereld in puin lijkt te liggen, gloren er her en der nog wel wat mooie gebieden naar boven.
Xion is daar het perfecte voorbeeld van. In de stad heeft men besloten om de energie te besparen en de mensen daar in een soort slaap te brengen. Echter is er ook gewoonweg geen energie meer om die mensen terug te brengen. Eve gaat echter samen met Adam op zoek naar “hypercellen”, die de stad weer van energie kunnen voorzien.
De game biedt over het algemeen een redelijk lineaire wereld, maar toch voelt de game behoorlijk open aan. Het is wat dat betreft erg vergelijkbaar met de God of War reboot uit 2018. Je hoeft niet per se te verkennen, maar ondanks de dreiging die er in de wereld heerst geeft je drone toch wel weer interessante plekken weer. Al is het maar om een upgrade te vinden voor je drone of een van de vele kernen te vinden die extra health geven.
Naarmate je een aantal van deze “hypercellen” gevonden hebt, zal je merken dat de stad weer beetje bij beetje tot leven komt en dat er her en der ook weer wat mensen zich in de stad laten zien. Daar komen ook een hoop zijmissies vandaan waar je onder andere XP en voorwerpen kunt verdienen, waarmee je weer kunt upgraden.
Weinig om het lijf
Het enige waar ShiftUp nog niet helemaal in slaagt, is het vertellen van een goed verhaal. Oke, er is niet veel mis met Stellar Blade, maar hoewel het inspiratie van Nier: Automata heeft gehaald, heeft de game qua verhaal vertelling nog wel veel te leren.
Zo maakt Eve niet echt een bepaalde karakterontwikkeling door. Ze is van het begin tot het einde degene die bepaalde dingen overkomt en daar maar mee dealt om door te gaan naar het volgende wat haar weer overkomt.
Ook zit er een bepaalde twist in de game, die je eigenlijk al vroeg in het begin voelt aankomen en helaas ook op een gegeven moment uitkomt. Het is echter te weinig kritiek om niet een tweede deel te willen hebben, want eigenlijk verdient ShiftUp dat wel!
Al zal men dan wel iets moeten doen aan het manier van bewegen. Vooral het klimmen en springen van platform naar platform of naar een touw om naar het volgende platform te kunnen. Wat dat betreft voelt de game soms wat zweverig aan. Je beweegt richting het touw/ platform, maar soms mis je dit gewoon op een haar na. Het is misschien iets heel kleins, gezien het maar een klein gedeelte is van de game, maar het irriteert wel op de momenten dat je een bepaald stuk af moet leggen en jij naar beneden stort, schade krijgt en helemaal opnieuw moet beginnen. Helemaal als dit gebeurt wanneer je een sprong maakt, maar Eve blijkbaar ineens niet de behoefte heeft om het touw/ platform vast te houden.
Een meer dan degelijk begin
De basis van Stellar Blade staat namelijk wel als een huis. De game die veel goede ideeën van echt goede en grote games heeft gebruikt om daar een geweldige mix van te maken, verdient wat mij betreft om met een tweede deel daar nog een flinke scheut bovenop te doen.
Stellar Blade is namelijk een ontzettend gave game, met een lekker tempo (en bijpassende K-Pop/ metal muziek) vijanden die je soms zelfs het stuipen op het lijf jagen, maar wel een ontzettend fijn gevoel geven als je de meest gruwelijke beesten om het leven hebt gebracht.
Oh ja ik had nog beloofd om wat meer in te gaan op de vijanden zelf: ik heb zelf nog nooit zulke gruwelijke vijanden in een game gezien. Van vijanden die al half door de midden gehakt zijn tot irritante schorpioenachtige wezens tot ultra grote beesten met een soort zaag als neus/ middel (het is echt zo gestoord als ik het nu probeer uit te typen).
Ik kan niet alles helemaal de hemel in prijzen, want naast het voorspelbare verhaal zitten er helaas wel wat dipjes qua moeilijkheidsgraad. De game is al echt pittig op het normale niveau, maar sommige eindbazen zijn echt niet te doen. Ik zal ook heel eerlijk zeggen dat ik de game op een gegeven moment op de verhalende modus te zetten en niet eens per ongeluk ben vergeten om die terug te zetten. Al ga ik voor de New Game Plus modus toch eens kijken hoe ver ik kom op het “normale” niveau.
Uitgever: Sony
Ontwikkelaar: Shift Up Corporation
Releasedatum: 26 april 2024
Platforms: PlayStation 5
Gespeeld op: PS5
