Ben je een fan van Marvel die er ook van houdt om XCOM te spelen? Dan klinkt Marvel’s Midnight Suns van XCOM-ontwikkelaar Firaxis als een natte droom?! Of dat echt zo is, leggen we uit in deze review!
Opkomst van het MGU
Sinds een aantal jaar kent Marvel niet alleen maar successen in de bioscoop, maar ook qua games wordt het niveau steeds beter. Voeg daar de Firaxis en hun strategische gameplay aan toe en je lijkt een gouden combinatie in handen te hebben.
Marvel’s Midnight Suns is daardoor wel een hele andere game zoals Guardians of the Galaxy en de recente Spider-Man games van Insomniac. Waar die games gefocust zijn op de actie, is Marvel’s Midgnight Suns juist een strategische game waarbij je dus ten alle tijden je koppie erbij moet houden.
In de game stap je in de schoenen van het nieuwe personage genaamd the Hunter, waarbij je zelf de keuze mag maken of het een vrouwelijke of mannelijke strijder is. Hunter is de nakomeling van de kwaadaardige Lilith, die samen met Hydra van plan is de wereld te vernietigen.
Ondanks dat er tal van customization opties voor de Hunter zijn, is de performance van dit personage niet echt overtuigend. Zij/ hij staat er een beetje ongeïnteresseerd bij en het ontbreken van enige vorm van lichaamshouding wekt dit idee alleen maar meer op. Je zou bijna gaan denken dat er bij alles wat zij/ hij zegt een cynische ondertoon zit en haast vergeten dat het einde van de wereld mogelijk nabij is.
Samen met een groep bekende en wat minder bekende Marvel-personages moet jij ervoor zorgen dat de snode plannen niet uitgevoerd kunnen worden. Jouw team van personages wordt steeds groter naarmate het verhaal volgt en je zult de meest vreemde, maar ook grappige samenstellingen gaan meemaken. Want wanneer heb jij bijvoorbeeld een Iron Man samen met Ghost Rider zien werken?
Het levert uiteindelijk leuke gesprekken op met de bekende uitspraken van Tony Stark, de sterke oneliners van Doctor Strange in combinatie met de wat meer serieuzere gesprekken van veel van de andere personages.
Waar het tot op een zekere hoogte leuk is, wordt het op een gegeven moment wel een beetje te veel qua referenties op de diverse personages. Het is zelfs vreemd wanneer dat gebeurd, terwijl de desbetreffende personages dan nog niet eens ontmoet hebben. Ach het is gelukkig maar een klein detail.
XCOM met kaarten
Overigens is Marvel’s Midnight Suns niet één op één te vergelijken met XCOM, gezien laatstgenoemde een real time strategy game is en Midnight Suns een strategische game met kaarten is. Tijdens de missies kom je in een setting die wel erg doet denken aan XCOM, maar voor elke ronde in een gevecht worden eerst de kaarten goed geschut.
Zodra je een gevecht begint, heb je de keuze uit een aantal kaarten, maar daarnaast kun je ook diverse moves uithalen met de omgeving (waarover later meer). De kaarten zijn per personage anders en geven een aanval, defensieve move of een speciale kaart (waarbij je bijvoorbeeld de laatste twee gebruikte kaarten opnieuw mag gebruiken.
Gezien dit elke keer verandert, moet je dus tijdens de gevechten echt goed nadenken over welke kaarten je wanneer in gaat zetten. Zo kun je een health kaart te lang op zak houden en een vijand een van je team KO slaan. Of dat je een aanval inzet die net niet sterk genoeg is om die ene vijand te verslaan en je dus na jouw ronde een flink pak slaag krijgt.
Daarnaast is er dus ook nog een hoop in de omgeving te doen zonder dat je daarvoor je kaarten hoeft op te offeren. Zo zijn er diverse obstakels te gebruiken als wapen, zoals dozen die je naar je vijand kunt gooien of obstakels waar je overheen kunt springen.
Ook zijn er een aantal kaarten die ervoor zorgen dat jouw vijanden daadwerkelijk achterover geslagen worden en tegen bepaalde voorwerpen, zoals een elektriciteitskast, kunnen worden geknald. Hierdoor lopen zij dan ook weer meer schade op. Het gevaar is natuurlijk weer dat jij moet voorkomen dat de vijand hetzelfde kunstje bij jou probeert te flikken.
Groter worden Marvel-groep
Hoewel de groep van Marvel personages steeds groter is, moet je bij de meeste missies wel een personage uit de groep meenemen. Dat gebeurt dan ook geheel volgens de context van het verhaal en het zorgt ervoor dat je alle personages wel de kans geeft.
Deze groep wordt niet alleen groter qua aantal, maar ook steeds sterker en gelukkig hoef je niet druk te maken over die ene personage die je minder vaak meeneemt, gezien zij gelijk mee levelen met de andere personages.
Ook gaaf is het feit dat sommige personage eerst als eindbaas (zoals Venom) ten tonele komen, om het vervolgens toch samen met jouw op te nemen tegen Hydra en Lilith. Bovendien levert ook deze vijanden weer voor de bekende humoristische gesprekken met de “good guys”.
Ook ruimte om te verkennen
Tussen de missies door vertoef je samen met de vele Marvel personages in en rondom the Abbey. Dit is een groot landhuis met een grote tuin waarin je de andere personages beter kunt leren kennen, maar ook op ontdekkingsreis kunt gaan.
Daarbij komt er ook nog bij dat de Hunter, die ruim drie eeuw onder een soort winterslaap heeft gelegen, een hoop gemist en voelt zelfs het bekende terrein voor hem/ haar aan als iets te mysterieus. Hoewel het soms wat te veel aanvoelt als wat opvulling voor de game is het stiekem toch wel erg fijn om die ruimte te krijgen.
Immers bieden de missies helemaal geen mogelijkheden aan om te verkennen en geeft The Abbey juist alle redenen om dat juist wel te doen. Alleen voelt het allemaal wel een beetje aan als te veel wat je er naast kunt doen.
Immers zijn de missies erg leuk om te doen en hoewel het verkennen een leuke afwisseling is, haalt het je soms iets te ver van het daadwerkelijk verhaal in de game.
Bovendien voelt de game ook niet aan als een game die anno 2022 uitkomt. De graphics laten wel een behoorlijk beetje te wensen over en zijn haast vergelijkbaar met een game die voor de PlayStation 3 generatie uitkwam. Vooral The Abbey is dit heel erg te zien en dat is zo jammer omdat het me toch vaak tegenhield om de omgeving verder te verkennen.
Iets te veel hooi op de vork?
Al met al lijkt het erop dat Firaxis iets te veel in deze game heeft willen stoppen en voelt het zelfs soms aan alsof ze van twee games één hebben proberen te maken. De missies zijn het allerleukste gedeelte van de game en nodigen ook steeds weer uit om toch weer verder te gaan.
Helaas zorgt the Abbey, hoewel het ook wel een leuk achtergrondverhaal probeert te vertellen, ervoor dat juist die kick momenten waarin je strategisch de vijand de baas bent (in combinatie met de humor van de diverse personages) weer net iets te lang op zich moeten laten wachten.
Het is dus echt geen slechte game en als de ontwikkelaar deze puntjes meeneemt in het vervolg, kan daar zo maar eens een hele vette game uitkomen! Helaas voelt het nu net niet lekker genoeg aan om deze game een dik cijfer te geven. Het is net niet het beste wat Firaxis ooit heeft aangeboden, maar het is ook zeker geen slechte game!
Ontwikkelaar: Firaxis
Uitgever: 2K Games
Platforms: PC, PlayStation 4 en 5, Xbox One en Series S/X
Releasedatum: 2 december 2022
Gespeeld op: Lenovo Legion 5 laptop
