Ontwikkelaar Supermassive Games is een druk baasje. Niet alleen brengen ze jaarlijks een aflevering uit van The Dark Pictures Anthology, ook brengen ze tussendoor nog volledige games uit als The Quarry. 2022 is geen uitzondering voor hun kortere horrorgames, gezien The Devil in Me in november uit zal komen. Supermassive Games gebruikt in ieder geval altijd interessante settings en ideeën voor hun spellen, dus heb ik hun nieuwste aflevering uitgeprobeerd op de Gamescom.
Waar The Dark Pictures Anthology eerder speelde met vampiers, heksen en spoken, lijken ze nu hun zinnen gezet te hebben op seriemoordenaars. The Devil in Me is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van H.H. Holmes. Deze Amerikaan wordt ervan verdacht talloze mensen vermoord te hebben. Tijdens zijn hoorzitting beweerde hij bezeten te zijn door Satan, wat waarschijnlijk de inspiratie was voor de titel van deze game.
Sinds deze moorden gaan er verhalen de ronde dat Holmes een hotel had laten bouwen, specifiek om zijn moorden in te plegen. Deze verhalen werden al snel ontkracht, maar zijn nog steeds prima inspiratie voor een horrorgame. Zo begint The Devil in Me namelijk. In het verhaal van de game is het fameuze hotel nagebouwd of heropent en kunnen mensen het bezoeken. Dat is de situatie waarin onze noodlottige hoofdpersonen zich bevinden in het begin.
Keuze zonder consequentie
Ik werd eigenlijk zonder verdere context in de demo gegooid. Ik denk dat deze dan ook meer diende als smaakmaker voor de sfeer dan een overzicht van de daadwerkelijke game. Drie personages, waaronder eentje gespeeld door Chernobyl’s Jessie Buckley, zijn verdwaald in het hotel. Daar lijken ze gestalkt te worden door een sinister figuur, enigszins lijkend op Holmes.
Gaandeweg komen zij in diverse dodelijke vallen terecht, waarbij ze soms keuzes moeten maken wie sterft en wie overleeft. Het deed me sterk denken aan Saw, bijvoorbeeld ook omdat er een daadwerkelijke zaag in een van de vallen zat. De demo eindigde dan ook met een van deze belangrijke keuzes. Ik moest namelijk kiezen wie van twee personages zou sterven.
Echter werd het een beetje flauw daarna. Toen ik een personage ter dood veroordeelde, gebeurde er iets waardoor ze het toch allebei overleefde. Bij dit soort games heb ik daar echt een hekel aan. Als je me dwingt om een lastige keuze te maken, dan kan je op z’n minst ook consequenties aan die keuze binden. Dit is een probleem dat Supermassive al had sinds Until Dawn en diens aanwezigheid hier vind ik geen goed teken.
Niet eng
Een ander probleem is dat ik de demo niet eng vond. Hier een daar oefent The Devil in Me een jumpscare uit, maar geen daarvan waren effectief voor mij. De vallen die getoond werden wisten mij ook niet te overtuigen qua gore of spanning. Alle momenten vielen een beetje tegen. Misschien ligt dat aan het feit dat ik me nog niet had kunnen inleven in de personages, dus laten we The Devil in Me nog maar even het voordeel van de twijfel geven.
Over de gameplay valt weinig te zeggen. Als je eerder een Supermassive Game gespeeld hebt, dan weet je waar je aan toe bent. Je loopt rond, maakt keuzes qua dialoog en pakt objecten op om te onderzoeken. Dit is gewoon een nieuw verhaal dat in een bekend gameplay-jasje gegoten is. Dit is overigens geen positief of negatief punt. Het is een gameplaymodel waar een goed verhaal in gezet moet worden, en de kwaliteit van het verhaal moeten we nog afwachten.
Hoewel de demo niet echt overtuigde, ben ik wel benieuwd naar de rest van het concept. De afleveringen in The Dark Pictures Anthology wisselen nogal van kwaliteit, dus het is maar de vraag hoe The Devil in Me eruit zal komen te zien. Ik ben echter nog wel bereid om het spel een kans te gaan geven bij de volledige release.
