Review: Final Fantasy 7 Rebirth – meer dan gehoopt voor!

Een tijdje geleden schreef ik al dat ik ontzettend blij was met Final Fantasy 7 Rebirth en eigenlijk is het de beste deel voor mij geweest om terug te keren naar deze serie!

Een kleurrijke wereld

In 2020 begon Square Enix met het opnieuw uitbrengen van Final Fantasy 7 uit 1997 met het eerste deel van de trilogie remake. Blijkbaar had deze game nog veel meer te bieden en zijn we dus inmiddels bij het tweede deel belandt.

Rebirth gaat meteen verder waar het verhaal in het eerste deel eindigde. Cloud verlaat het grijze en grauwe Midgar voor een gigantische open wereld die heel erg kleurrijk is. Het geeft ons verschillende gebieden, namelijk van bosachtige omgevingen, jungles tot woestijnen, maar ook grote steden en alles er tussenin.

De open wereld is een van de manieren waarop Square Enix je tientallen (tot wel 100 uur) zoet houdt. Hoewel het hoofdverhaal je op een lekker snel tempo bezig houdt, verleidt de wereld je toch vaak om even de “gebaande paden” te wijken. Er is namelijk ontzettend veel te beleven en de optionele side quest zorgen er niet alleen voor dat je personages sterker worden, maar ook dat je meer over de lore van het spel te weten krijgt, net als over de personages.

Na een paar uur spelen, wordt je voor het eerst echt “losgelaten” in de gigantische open wereld en als ik dan toch een beetje moet zeuren, is het wel dat deze wel wat stroperig aanvoelt. Dan heb ik het eigenlijk alleen over de manier waarop je erdoor heen reist. Zo kun je bijvoorbeeld bij bepaalde objecten (zoals ladders) alleen op een bepaalde plek naar boven of beneden. Ook kun je niet springen en tegelijkertijd klimmen en voelt het rijden op een Chocobo wel een beetje houterig.

Ontzettend goede cast

Laatstgenoemde zijn sowieso al een reden om de game te blijven spelen. Niet alleen hebben de (stem)acteurs van hen een waanzinnig goede prestatie neergezet, maar het verhaal is ook zo goed geschreven dat je op een gegeven moment echt met de personages mee gaat leven.

Bovendien zijn nu de herinneringen van Cloud daadwerkelijk stukjes in de game die je zelf gaat beleven en krijg je alleen nog maar meer zin om te erachter te komen hoe bepaalde dingen hebben geleid tot waar het team nu is gekomen.

Wat dat betreft weet de game je wel de hele tijd geboeid te houden en wisselt het af en toe prachtige scenes af met ontzettend blitsende gevechten.

Ik kies jou, Choco!

Die gevechten hebben ook wat kleine upgrades gekregen, waardoor de game nog wat strategischer aanvoelt en nog lekkerder wegspeelt dan diens voorganger. Zo kun je “summons” oproepen, zoals een Chocobo, maar zijn er ook allerlei nieuwe vaardigheden vrij te spelen.

Daarmee kun je dus in sommige gevallen een bonus (zoals meer schade) mee scoren of soms zelfs een Synergie-aanvallen. Deze aanvallen worden met twee personages uitgevoerd en zijn niet alleen visueel erg indrukwekkend, maar brengen ook echt grote schade aan bij je vijanden.

Echter kun je deze aanvallen niet oneindig gebruiken, aangezien de personages wel eerst genoeg punten moeten verzamelen door “abilities” of “spells” te gebruiken. Combineer dit met de vele aanpassingsmogelijkheden en je zult merken dat de gevechten meer opties geven en het eigenlijk niet snel gaat vervelen!

Meer dan tweeënhalf werkweek!

Vervelen zal je overigens toch niets snel in Final Fantasy Rebirth. Naast het verkennen van de open wereld en het ontgrendelen van torens (die je daarna weer een hele sloot nieuwe side quest geven om te spelen) zijn er ook flink wat mini-games om te spelen!

Het fijne hiervan is dat deze nog meer afwisseling bieden dan de reguliere game te volgen. Zo kun je gaan racen met Chocobo’s, is er een ritmische game tijdens een parade of een pianospel. Al deze games geven een eigen unieke draai aan de game.

Naast de minigames is er ook een compleet nieuwe kaartenspel aan de game toegevoegd, genaamd Queen’s Blood, dat je gedurende je avontuur steeds terug ziet keren. In Queen’s Blood moet je kaarten met een hogere score strategisch in een rij plaatsen, waardoor ruimte vrijkomt voor kaarten in andere rijen.

Het is een gevalletje van erg makkelijk te leren, maar heel moeilijk om daar echt heer en meester in te worden. Op een gegeven moment kijk je toch weer uit om even een potje te doen na heel wat uren de buurt te hebben verkennen en een hoop gevechten te hebben gehad.

Een geslaagd tweede deel

Final Fantasy 7 Rebirth heeft in vele dingen niet het wiel opnieuw uitgevonden en heeft wat betreft vrijheid in open wereld games nog veel te leren, maar biedt desondanks een ontzettend goede game aan.

Het is leuk om je hoofd af en toe van het verhaal af te kunnen zetten en even wat mini-quests te voltooien, maar dat voelt in deze game toch wel vrij snel wat repetitief aan. Gelukkig zijn er wel ontzettend veel mini-games die een stuk beter slagen om te voorkomen dat de game in een sleur terecht komt.

Deze wordt voor een groot deel gedragen door het goed geschreven verhaal en de ontzettend goed gecaste acteurs die een geweldig performance hebben neergezet.

Tel daarbij op dat de combat al bestond uit het goede systeem van Remake en daar nog even een schep bovenop gooit, waardoor het systeem nog beter tot zijn recht komt. Rebirth is misschien wel een veilig deel in de trilogie, maar slaagt eigenlijk in bijna alle opzichten!