Een fervent Fifa fan. Zo had je mij tot een aantal jaar geleden gerust mogen noemen. Bijgehouden heb ik het niet, maar over de jaren heen heb ik zeker honderden, zo niet duizenden uren in de serie gestoken.
Toch is mijn liefde voor deze serie de afgelopen jaren wat bekoeld. De nadruk op microtransacties, gebrek aan innovatie in vrijwel elke andere modus dan FUT en gameplay die in zijn gebreken steeds frustrerender leek te worden, vervaagden de interesse.
Toen echter het nieuws naar buiten kwam dat de officiële FIFA naam vanaf volgend jaar zou worden veranderd in EA Sports FC, kon ik het niet laten de controller toch weer op te pakken en te kijken of ik die nostalgische liefde van weleer nog ergens terug zou kunnen vinden. Of ik daarin geslaagd ben lees je hieronder in de review van dit nieuwste en laatste deel onder de huidige Fifa naam.
Een lange carrière
Goed, waar zou ik mijn zoektocht naar de verloren liefde eens starten. Laten we beginnen met het speltype carrière. Dat is immers de modus die ik al ergens begin jaren 2000 religieus begon te spelen en eigenlijk elk jaar wel weer aanslinger. Een eerste positieve verrassing doe dit speltype meebrengt is de nieuwe interface. Deze werkt een stuk soepeler en intuïtiever dan in de vorige delen en brengt je in een paar klikken precies waar je wilt zijn.
Ook de keuze om te kunnen kiezen voor een bestaande coach in plaats van het maken van je eigen manager, is een leuke toevoeging die net even wat meer beleving meegeeft. Daar tegenover staan helaas een aantal nieuwe geforceerde cut-scenes rondom transferonderhandelingen, die zo herhalend zijn dat je ze al heel snel door wilt klikken.
Een verandering met iets meer impact is het ‘hoogtepunten’ onderdeel. Dit stelt je in staat alleen de hoogtepunten van een wedstrijd te spelen en de rest te simuleren. Dit zal voor puberende Tik-tok kijkers die geen 10 seconden hun aandacht vast kunnen houden ongetwijfeld prettig zijn, maar als je van het spelletje zelf houdt dan waardeer je ook de pracht die zit in het strategisch opbouwen van een aanval. Maar hey, ook de volledige wedstrijd spelen is nog steeds mogelijk, dus mij hoor je niet klagen.
Anders maar toch hetzelfde
Dan is het nu tijd om in mijn zoektocht naar het hart van de zaak te gaan: De wedstrijd zelf. Wanneer je een potje opstart is het eerste dat opvalt de tragere snelheid van het spel ten opzichte van voorgaande delen. Is dat erg? Nee, sterker nog het spel oogt daardoor misschien wel realistischer.
Tijdens het gemiddelde potje NEC-Vitesse zie je spelers immers ook geen 90 minuten sprinten alsof ze net drie energiedrankjes hebben weggetikt, of draaicirkels maken waar een balletdanser nog jaloers op zou zijn. Wel zul je even moeten wennen aan het feit dat spelers iets trager bewegen, maar na een paar potjes merk je daar al weinig meer van.
Toch blijft de vraag: Waarom heeft EA er nu precies voor gekozen om de spelsnelheid omlaag te brengen? Dat wordt duidelijk zodra je de controle pakt. De verbeterde Hypermotion technologie tovert namelijk vloeiende speler-animaties op je scherm. Het zorgt ervoor dat spelers minder houterig bewegen en realistischer duels aangaan, maar gaat tegelijkertijd ten koste van de directheid waarmee je je spelers bestuurt.
Dit geldt overigens gek genoeg vooral voor het spel aan de bal. In verdedigend opzicht heb je namelijk meer directe controle over wanneer en hoe je een sliding of tackle inzet. Een oprechte vooruitgang ten opzichte van de vorige delen. Daar moet overigens wel bij gezegd worden dat de Hypermotion technologie alleen beschikbaar is voor de next-gen en pc versies van de game. Speel je namelijk nog op de Playstation 4, Xbox One of de Switch, dan zul je het moeten doen zonder deze implementatie.
Ho, maar wacht eens even. Na een aantal potjes ontdek ik nog iets nostalgisch. Iets dat vrijwel elke Fifa speler wel herkent, namelijk: de AI van de computer. Of ja, nostalgisch… misschien moet het inmiddels gewoonweg gedateerd genoemd worden. Speel je tegen de computer, dan zal deze er nog steeds voor zorgen dat Cambuur Leeuwarden op hogere moeilijkheidsniveaus voetbalt als Manchester City, en City voetbalt als Cambuur op lagere niveaus.
Mocht je iets realistischer tegenspel willen dan is het een tip om de dynamische AI aan te zetten die je bij de ‘Legendarische’ of ‘Ultieme’ moeilijkheidsniveaus kunt aanvinken. Deze zorgt voor iets minder voorspelbare acties, omdat hij gebaseerd is op input van andere gamers en daarin blijft door ontwikkelen. Dit is overigens een optie die Fifa in eerdere delen ook al kende, maar gek genoeg nooit echt werd uitgelicht.
Desondanks blijft de AI nog altijd een zwak punt voor de Fifa serie. De frustratie loopt immers snel op wanneer je verdediging het weer eens massaal laat afweten, of de spelers van Go Ahead Eagles opeens allemaal het loopvermogen van M’Bappe lijken te hebben gekregen. De enige nostalgische gevoelens die ik hierbij kreeg, waren die van het gooien met controllers. Niet bepaalde de verloren liefde waar ik naar op zoek was.
FUT dan?
Vooruit, misschien moet ik mijn zoektocht dan toch meer focussen op een moderner en zeer populair speltype: Fifa Ultimate Team. Mijn verhouding tot deze modus is altijd dubbel geweest. Enerzijds vind ik het spelconcept van packs verdienen en je eigen team opbouwen supertof, anderzijds brengen de pay-to-win microtransacties die de modus domineren, mij al jaren een nare nasmaak. De vermelding moet gemaakt worden dat het dit jaar niet veel anders is. Ben je bereid veel geld uit te geven in de hoop een goede speler aan je team te binden, dan zul je ongetwijfeld lol kunnen beleven, maar als je principieel weigert de pay-to-win mechanieken te steunen, voelt de grind die overblijft als een zwaar ongelijke strijd.
Daar tegenover staan wel een aantal innovaties die het speltype an sich weer net iets sterker maken.
Vooral de nieuwe manier van ‘chemistry’ in je basis elftal geeft meer mogelijkheden tot het creëren van je eigen topelftal. Zo krijg je geen puntenaftrek meer voor het niet op de juiste plek zetten van een speler, maar wel nog steeds een chemie boost voor positieve interactie tussen spelers. Dat is wellicht grotendeels een perceptie dingetje, maar zorgt voor net wat meer creativiteit in je opstellingen.
Ook zijn er FUT Moments toegevoegd. Dit zijn korte scenario’s die je kunt spelen in plaats van hele wedstrijden. Een aanvulling die ergens lijkt op het ‘hoogtepunten’ element uit de carrière modus en vooral een leuke snack is tussendoor. Een bitterbal voor als je geen trek hebt in een volledige grillburger zeg maar. Verder maakt de introductie van cross-play het nu mogelijk om ook tegen je vrienden of vriendinnen te spelen als ze niet dezelfde console als jij in huis hebben.
Conclusie
Dan zijn we toch echt bij de conclusie aangekomen. Heeft deze voetbalgame die voor de laatste keer de naam Fifa heeft mogen dragen, mijn liefde voor de serie weer aangewakkerd? Kortgezegd: Nee. Hoewel er genoeg nostalgie naar boven kwam bij de uren die ik tot nu in de game heb gestoken, blijft de nasmaak van de microtransacties die het FUT spelprincipe ondermijnen en de AI die al jaren weinig echte verbetering kent bitter.
De Hypermotion technologie zorgt echt wel voor wat extra spelplezier en de tweaks aan de verschillende speltypes zorgen voor een net iets betere game ten opzichte van het vorige deel. Wat daar tegenover staat is een onontkoombaar gevoel dat de Fifa serie al jarenlang weinig echte innovatie meer kent en vooral een financieel succesvolle melkkoe voor EA is geworden. Daar heb je als voetballiefhebber echter maar weinig aan.
>Ontwikkelaar: Electronic Arts
Uitgever: Electronic Arts
Platforms: PC, Playstation 4, Playstation 5, Xbox One, Xbox Series S/X, Nintendo Switch
Gespeeld op: Playstation 5
